Peringatan Perlu Semasa Pembersihan Setinggan-Setinggan
The court may consider various aspects of the statute in attempting to determine
legislative
intent. The court must first look at the intent as expressed in the language of the statute. When
the language is plain and ambiguous, a court is bound to
implement the express intent. Ordinary
words are to be given their ordinary meaning without adding
something that is not readily found
in the statute or eliminating which is readily found
therein. (See, inter alia, Majlis Peguam Malaysia
& Ors v. Joseph Au Kong Weng [1993] 2 CLJ 417; Cheatley
v The Queen [1972] 127 CLR 291,
AG (Canada) v Hallet & Carey Ltd [1952] AC 427; Bank of
New Zealand v. Cermac Modular
Industries Ltd [1972] NZLR 661 and Farrel v. Alexander
[1977] AC 59)
It is our view that under the circumstances of this instant
appeal, all the second appellant need
to do so is, once it is of the opinion that it is expedient
and necessary after taking into account
the public interest to demolish any squatter hut as defined
under reg 3 of the said Regulations situated
on the said property, to give seven days notice to the
respondents and at the end of that period, enter
on the said property for the purpose of demolishing the
squatter hut…..”
Pertimbangan kepentingan awam adalah suatu faktor yang perlu
diambilkira bagi memutuskan samada perintah certiorari wajar diberikan atau
tidak. Dalam kes Shamsuddin bin Che Mat & Ors v. Datuk Bandar Kuala Lumpur
[2007] 4 MLJ 177, Mahkamah menyatakan di halaman 192:
“Certiorari is an equitable remedy. I must make a note here
to consider the noble act by the
government, who had award a contract on prime land to build
low costs houses for the sole purpose
of relocating squatters. The applicants conduct had severely
delayed the project to build 948 low
costs houses. The applicants are also not left in a lurch.
Proper housing arrangement had been
made to relocate them. For these reasons the motion by the
applicants is hereby dismissed with
costs”
Setinggan
(b) Takrifan
Undang-undang
Sebagai kajian perbandingan, undang-undang Inggeris tidak pernah
menganggap setinggan sebagai kesalahan jenayah tetapi sebagai satu perkara
sivil. Dalam undang-undang mereka, setinggan
adalah penceroboh dan ia hanya menimbulkan perbalahan diantara individu
mengenai hak ke atas harta. Oleh itu di England setinggan dianggap melakukan
perbuatan tidak sah tetapi bukan menyalahi
undang-undang. Mengikut Lord Denning dalam kes McPhail lwn. Persons Unknown (1973),“Apakah setinggan? Beliau adalah seorang yang tidak mempunyai hak tetapi memasuki rumah
atau tanah yang tidak diduduki, dengan niat untuk tinggal disitu selama yang
boleh. Beliau mungkin akan mencari alasan untuk kelakuannya. Beliau mungkin akan mengatakan bahawa beliau tidak
mempunyai tempat tinggal dan rumah atau tanah tersebut dibiarkan kosong. Tetapi
rayuan berkenaan tidak berkesan dalam undang-undang.”
Bagi kita di Malaysia, pertama sekali kita lihat
apa yang dikatakan oleh Hakim Adam dalam kes Mohamad Said lwn. Fatimah (1962),
“Tiada sesiapa pun dibenarkan menduduki Tanah Negeri tanpa kebenaran dan
jika melakukannya maka ia termasuk dalam suatu pelanggaran (yakni melanggar kaedah
151, Kaedah-kaedah Tanah N.M.B. Bab 38 dalam kes ini – penulis) … dan menyebabkan
orang berkenaan boleh didakwa dan disabitkan serta dihukum oleh Mahkamah
Jenayah”.
Dengan itu, dibawah undang-undang Malaysia,
“setinggan” adalah penceroboh (yakni biasanya dengan cara masuk dan menduduki)
tanah kerajaan. Mereka ini bolehlah diistilah sebagai
setinggan tanah kerajaan. Ada juga setinggan
tanah persendirian iaitu orang-orang yang menceroboh dengan cara masuk dan
menduduki tanah-tanah persendirian (lihat perbincangan selepas ini yang
membahagikan kedua-dua jenis pencerobohan tersebut). Contohnya di dalam kes Bukit Lenang Development Sdn. Bhd.lwn. Penduduk-penduduk Mukim Plentong (1999), dimana beberapa penghuni
tanah yang dipunyai plaintif telah dikatakan oleh mahkamah sebagai penceroboh
kerana mereka menghuni tanah berkenaan tanpa lesen atau kebenaran daripada
tuanpunya tanah (plaintif). Dan sebagai
setinggan, menurut mahkamah di dalam kes tersebut, mereka tidak mempunyai
apa-apa hak.
Seperti yang dikatakan oleh Hakim Lord Dunedin di dalam kesRobert
& Sons (Collieries) Ltd. lwn. Dunbreck (1929), dimana setinggan dianggap sebagai penceroboh, maka penceroboh
adalah, “seseorang yang
masuk ke tanah orang lain tanpa jemputan dalam apa-apa bentuk sekali pun dan
dimana kehadirannya itu tidakkah sama ada diketahui oleh tuanpunya tanah atau
jika pun dia tahu, secara praktikalnya dia membantah (atas kehadiran orang itu
di tanahnya).”
Tindakan mengambil balik tanah (tanah kerajaan) yang diduduki setinggan
juga berbangkit dalam kes Bohari bin Taib dan
5 orang lagi lwn. Pengarah Tanah dan Galian Selangor (1991), dimana
diputuskan bahawa tuan punya tanah boleh menyaman penceroboh untuk mengeluarkan
mereka dari tanahnya itu. Ini kerana di bawah undang-undang mereka ini wujud
tanpa apa-apa keizinan (sama ada secara nyata atau tersirat) daripada tuanpunya
tanah (yakni kerajaan).
Satu lagi kes berkaitan setinggan ialah Shamsudin bin Che
Mat dan 11 orang lagi lwn. Datuk Bandar Kuala
Lumpur (2000). Kes ini melibatkan beberapa setinggan yang membina rumah di atas tanah
kerajaan, dan rumah itu dibina tanpa kelulusan pelan oleh pihak berkuasa
tempatan (yakni Dewan Bandaraya Kuala Lumpur). Menggunakan kuasa yang diberi di bawah Peraturan-peraturan. Perlu
(Pembersihan Setinggan), 1969, pihak Dewan Bandaraya Kuala Lumpur telah
mengeluarkan notis kepada setinggan itu untuk mengosongkan tanah berkenaan
(yakni keluar dari tanah tersebut). Pihak plaintif
(yakni setinggan-setinggan itu) telah mencabar notis tersebut. Walau bagaimanapun Mahkamah memutuskan setinggan-setinggan itu adalah
penceroboh tanah kerajaan (dan melanggar seksyen 425 Kanun Tanah Negara) selain
dari melakukan kesalahan di bawah seksyen 70 (1) Akta Jalan Parit dan Bangunan,
1974 (yakni mendirikan bangunan tanpa mendapat kelulusan bertulis terlebih
dahulu dari pihak berkuasa tempatan).
Di Malaysia, Kanun Tanah Negara 1965 (KTN) adalah satu-satunya
perundangan yang secara nyata menyentuh tentang kedudukan dan kepentingan
penduduk setinggan di bawah undang-undang (walaupun ada juga undang-undang lain
yang secara tidak langsung mengenai setinggan). Seksyen 48 KTN menyatakan bahawa “tiada hakmilik tanah kerajaan boleh
diperolehi secara pegangan, pendudukan tak sah atau pendudukan di bawah
mana-mana lesen untuk selama mana sekali pun.”
Manakala Seksyen 425 pula (peruntukan penuh seksyen ini dan lain-lain
peruntukan yang relevan akan diberi dibawah perenggan 1.3 di bawah) adalah
mengenai kesalahan menceroboh tanah kerajaan secara menduduki dan membina
apa-apa bangunan di atasnya dan lain-lain aktiviti yang disenaraikan.
Daripada kedua-dua seksyen di atas, jelas menunjukkan bahawa setinggan
tidak mempunyai apa-apa hak tanah disisi undang-undangan. Berikut adalah
beberapa kes mahkamah yang membuktikan bahawa setinggan sememangnya tiada hak
ke atas tanah yang mereka duduki. Kes-kes mahkamah
dibahagikan kepada dua kategori iaitu kes yang melibatkan setinggan di atas
tanah kerajaan dan kes yang melibatkan setinggan di atas tanah persendirian.
Setinggan biasanya
membina bangunan, yang diistilahkan sebagai “pondok” dibawah peraturan
3, Peraturan-peraturan Perlu (Pembersihan Setinggan) 1969.
Menurut peraturan 3, Peraturan-Peraturan Perlu (Pembersihan Setinggan)
1969, “pondok setinggan” didefinisikan sebagai “apa-apa rumah,
pondok, bangsal, gerai, sengkuap-tempat perteduhan, kurungan beratap atau
apa-apa sambungan atau binaan yang bercantum kepada sesuatu bangunan atau
binaan lain yang dibuat daripada apa jua bahan sebagai tempat kediaman atau
lainnya yang sedia ada atau yang dalam binaan mengikut apa cara melainkan
mengikut pelan yang diluluskan oleh pihak berkuasa tempatan dan yang terletak
di atas mana-mana tanah seperti tanah.”
Seperti yang telah disentuh
sedikit sebelum ini, setinggan (pencerobohan) boleh berlaku terhadap tanah
kerajaan, dan boleh juga berlaku terhadap tanah persendirian. Di bawah ini
diperturunkan sebahagian daripada kes-kes mahkamah di Malaysia yang melibatkan
kedua-dua jenis pencerobohan berkenaan:
(a) Kes-kes
mahkamah yang melibatkan pendudukan(pencerobohan) di atas tanah kerajaan
Kes Sidek b Hj.
Muhammad & 461 yang lain lwn. KerajaanNegeri Perak (1982). Fakta yang
relevan adalah seperti berikut:
Pada tahun 1950, pihak merayu
dan 37 orang lain telah membuka dan mengusahakan sebahagian tanah hutan milik
Kerajaan Negeri Perak tanpa kebenaran. Dalam tempoh 20 tahun, lebih ramai telah
datang dan menetap di situ. Untuk mengatasi keadaan yang semakin tidak
terkawal, kerajaan telah membuat perancangan membahagikan tanah mengikut blok.
Dalam proses tersebut terdapat segolongan perintis yang tidak berjaya.
Perbincangan telah diadakan diantara kedua pihak dimana pihak kerajaan meminta
mereka keluar meninggalkan kawasan tersebut. Perayu mengambil tindakan dengan
mengistiharkan bahawa mereka berhak dari segi undang-undang dan ekuiti untuk
mendapatkan tanah tersebut yang telah diterokai oleh mereka dan diusahakan
sedemikian lama. Mahkamah telah
memutuskan seperti berikut:
i) Perayu tiada hak
untuk mengambil tindakan oleh kerana mereka adalah setinggan. Setinggan tidak
ada hak dari segi undang-undang atau ekuiti.
ii) Pendudukan secara tidak sah tanah
milik kerajaan adalah menjadi satu kesalahan di bawah seksyen 425 Kanun Tanah Negara.
Sementara itu dalam kes Senik lwn. Hassan dan yang
lain, (1963) Hakim Suffian membuat penelitian bahawa pendudukan tak sah di
atas tanah kerajaan tidak akan menwujudkan apa-apa hak ke atas tanah kerajaan,
sebaliknya merupakan satu kesalahan dan dianggap sebagai penceroboh.
(b) Kes-kes mahkamah
yang melibatkan pendudukan di atas
tanah individu
Dalam kes Ng Ben Thong dan
yang lain lwn. Krishnan a/lArumugam (1998),fakta yang
relevan adalah seperti berikut:
Dalam kes ini plaintif adalah pemilik 7 bidang tanah dan bercadang untuk
memajukan tanah tersebut sebagai tempat letak kereta. Plaintif mendapati
bahawa defendan telah menduduki tanah tersebut dan membina beberapa pondok dan
juga kandang lembu secara tidak sah. Disamping itu
defendan juga menyediakan tempat letak kereta persendirian dan mengutip
bayaran. Plaintif berpendirian bahawa mereka tidak pernah memberi izin atau
kebenaran untuk defendan dan keluarga untuk menduduki tanah tersebut. Walau bagaimanapun pihak defendan mengaku bahawa plaintif pernah melawat
tanah tersebut sebelum ini dan memberi keizinan untuk mereka terus tinggal
disitu. Mahkamah telah membuat keputusan seperti berikut:
i) Pengakuan yang
dibuat oleh defendan tidak boleh dianggap sebagai bukti.
ii) Defendan adalah dianggap sebagai
setinggan dan setinggan tidak mempunyai apa-apa hak dari segi undang-undang.
Dalam kes Kerajaan Negeri
Sembilan & SL lwn Yap Chong Lam dan 12 yang lain (juga dikenali
sebagai Kes Lesco) (1997), fakta
yang relevan adalah seperti berikut:
Dalam kes ini responden menduduki rumah yang mereka bina di atas tanah
yang mereka sewa dari pemiliknya. Mereka kemudian diberitahu bahawa tanah itu
akan diambil balik oleh kerajaan untuk projek membesarkan jalan. Mereka memohon kepada Pejabat Tanah untuk memberi mereka sedikit masa
untuk mengosongkan tanah itu dan memohon tanah kerajaan atau rumah
murah. Berikutnya mereka telah ditawarkan pampasan (yang mereka terima)
dan lot tanah sebagai kawasan penempatan semula. Kemudian mereka telah membuat
permohonan resmi untuk lot tanah tersebut dan telah membina rumah dengan izin
Pemungut Hasil Tanah. Malangnya selepas setahun, tanah tersebut telah diberi
kepada sebuah syarikat pemaju perumahan, Lesco. Lesco terus mengambil tindakan
untuk mengeluarkan mereka dari kawasan tersebut dengan menawarkan pampasan
berbentuk wang dan rumah murah dengan harga istimewa serta tempat tinggal
sementara. Responden tidak bersetuju dan membawa kes mahkamah. Isu yang timbul
ialah sama ada responden mempunyai hak atau kepentingan ekuiti untuk terus
tinggal disitu. Hakim memutuskan bahawa doktrin estopel mengikat Lesco dan
oleh itu syarikat tersebut perlu membayar pampasan yang berpatutan kepada
responden sebelum mereka boleh disuruh keluar serta mengosongkan tanah itu.
Kedua-dua pihak merayu ke Mahkamah Persekutuan dan Hakim memutuskan bahawa,
“Seksyen 48 (Kanun Tanah Negara) menyatakan bahawa hak milik
tanah kerajaan tidak boleh diperolehi menerusi milikan, pendudukan haram atau
pendudukan di bawah lesen walau selama mana sekali pun, dan Seksyen 78(3)
menyatakan bahawa pemberian milik tanah kerajaan berkuatkuasa dari masa
pendaftaran dokumen hakmilik tanah berkenaan. Walaupun pemberian milik tanah
telah diluluskan oleh Pihak Berkuasa Negeri, tanah itu kekal menjadi tanah
kerajaan sehinggalah masa itu…”
Daripada kes-kes mahkamah di atas adalah jelas bahawa tiada keputusan
yang memihak kepada setinggan sama ada setinggan di atas tanah kerajaan atau
pun tanah persendirian.
Menurut Salleh Buang (1997), tiada siapa yang boleh menafikan bahawa
pendudukan tanah secara haram adalah satu masalah sosial, bukan hanya masalah
undang-undang. Adalah
mustahil untuk mencari penyelesaian masalah ini semata-mata berdasarkan statut.
Untuk memudahkan perbincangan,
pemahaman dan rujukan, di bawah ini diperturunkan peruntukan-peruntukan seksyen
425, 425A, 426 dan 427, Kanun Tanah Negara, 1965, serta peruntukan-peruntukan
seksyen-seksyen 70(1), 70A(1) dan 72, Akta Jalan, Parit dan Bangunan, 1974
(jika setinggan berkenaan berada dalam kawasan pihak berkuasa tempatan) yang
berkaitan secara langsung dengan kesalahan menceroboh tanah kerajaan serta
mendirikan bangunan tanpa kebenaran.
(a) Peruntukan-peruntukan
seksyen 425, 425A, 426 dan 427, Kanun Tanah, 1965.
Seksyen 425
425 (1) Sebarang orang
yang, tanpa kebenaran yang sah:
(a) menduduki, atau mendirikan
sebarang bangunan di atas, sebarang tanah negeri, tanah rizab, atau tanah
lombong, atau
(b) mencuci, membajak, memagar, menggali atau menanam tanaman di atas tanah
berkenaan atau mana-mana bahagiannya; atau
(c) memotong atau mengalihkan sebarang balak atau hasil kayu-kayan di atas
atau dari tanah berkenaan.
adalah melakukan satu kesalahan, dan apabila disanitkan boleh dihukum
denda tidak melebihi sepuluh ribu ringgit, atau dipenjara untuk tempoh tidak melebihi setahun atau kedua-duanya.
(1A) Sebarang orang yang
bersubahat dalam melakukan sesuatu kesalahan di bawah subseksyen (i) adalah
melakukan suatu kesalahan dan apabila disabitkan boleh dihukum denda tidak
melebihi sepuluh ribu ringgit, atau dipenjara untuk tempoh tidak melebihi satu
tahun, atau kedua-duanya.
(2) Bagi maksud seksyen ini, tanah negeri termasuk semua tanah yang dipegang oleh atau bagi pihak Kerajaan Persekutuan atau Kerajaan Negeri
atau sesuatu pihak berkuasa tempatan atau sesuatu pihak berkuasa berkanun yang
menjalankan kuasa-kuasa yang terletak hak kepadanya oleh undang-undang
Persekutuan atau undang-undang Negeri.
Seksyen 426 Kanun Tanah Negara adalah mengenai kesalahan dan hukuman
bagi perbuatan-perbuatan yang disenaraikan di bawah seksyen 425 (1)(a)-(c),
termasuk terhadap pensubahatnya dimana perbuatan itu ada kaitannya dengan tanah
kerajaan. Jika kita lihat jenis-jenis perbuatan yang disenaraikan didalam
seksyen ini, maka didapati sebahagiannya adalah berkaitan dengan aktiviti-aktiviti
oleh setinggan.
Seksyen 425A
425 (A) Sebarang orang yang tanpa kebenaran yang sah menggunakan atau menduduki
ruang udara di atas tanah negeri atau tanah rizab dengan cara mendirikan,
mengekal atau menduduki sesuatu bumbung, lelangit, jambatan atau sebarang
struktur adalah melakukan suatu kesalahan dan boleh dihukum denda tidak
melebihi enam bulan, atau kedua-duanya.
Seksyen 425A Kanun Tanah Negara adalah sambungan kepada seksyen 425,
tetapi ianya berkaitan dengan perbuatan menduduki ruang udara tanah kerajaan.
No comments:
Post a Comment